Het zorggezin van Léon

Motorcross, parachutespringen of duiken. Léon Verhaegen houdt wel van een uitdaging. In zijn vrije tijd is hij een fanatieke sporter. Bij voorkeur de sporten waarbij de adrenaline hoog oploopt. Deze sporten beoefent hij niet alleen, maar samen met de jongeren die tijdelijk in zijn zorggezin wonen. Zo ging hij met Koen, de jongere die nu bij hem woont, op duikvakantie naar Griekenland. Zijn motto is eenvoudig maar krachtig: door jongeren te leren hun grenzen te verleggen in intense sporten, kunnen ze ook op andere gebieden groeien en hun gedrag positief sturen. Jongeren vinden dat spannend, maar ook ontzettend leuk.

Van pleeggezin naar zorggezin

Al ruim 20 jaar biedt Léon als alleenstaande een tweede thuis aan jongeren die tijdelijk niet bij hun ouders kunnen wonen. Eerst als pleegouder, drie jaar geleden maakte hij de overstap naar een zorggezin. Léon: “Ik ben inmiddels 63 jaar en vond het tijd om na te denken over mijn toekomst én die van de jongeren. Jongeren moeten van mij en mijn gezondheid op aan kunnen. Daarom heb ik besloten om pleegzorg om te ruilen voor een zorggezin, waarbij in principe een periode geldt van zes maanden tot een jaar. Dat ik dan tussen twee plaatsingen door tijd heb om verre reizen te maken, is een fijne bijkomstigheid.” Ermee stoppen heeft Léon nooit overwogen. “Ik wil nog lang niet achter de geraniums zitten.” Jongeren op weg helpen naar een positieve toekomst blijven zijn drijfveren. “Ik heb geruime tijd in het jeugdwerk gezeten en daar veel ellende gezien”, legt hij uit. Een leven zonder kinderen in huis kan hij zich eigenlijk al niet meer voorstellen.

Eén aanspreekpunt

Vaak verbazen mensen zich erover dat Léon de zorg voor de jongeren in zijn eentje op zich neemt. Léon ziet daar duidelijk voordelen in. “Bij mij kan een jongere de ouders niet tegen elkaar uitspelen. Voor sommige jongeren is het daarnaast fijner om maar één aanspreekpunt te hebben.” Als zorgouder moet je er wel echt zijn voor de jongere. Zaken regelen voor een jongere vraagt nu eenmaal tijd en de begeleiding van Pactum en het contact met ouders is intensief. “Werk en zorg is bij mij goed in balans,” vervolgt Léon. Ook voor Pactum maakt de samenstelling van een huishouden geen enkel verschil: alleenstaand, man en vrouw, twee mannen of twee vrouwen. Wat telt is dat je een liefdevol tweede thuis kunt bieden.

Natraject van PEL

De bedoeling was dat Léon zich als zorggezin zou inzetten om PEL-jongeren een tijdelijk thuis te bieden. De jongeren die dit traject voor Project Ervarend Leren doorlopen, hebben een periode doorgebracht in het buitenland om hun leven weer op de rit te krijgen. Voordat zij naar huis of naar zelfstandigheid gaan, verblijven ze tijdelijk in een zorggezin in Nederland. Dit ‘natraject’ zorgt voor een geleidelijke overgang, zonder alle verleidingen en prikkels uit hun thuisomgeving. Maar voordat Léon een PEL-jongere onder zijn hoede kon krijgen, kwam Koen op zijn pad. “Pactum zocht voor Koen een zorggezin en er was een match tussen mij en Koen. Drie jaar later is hij er nog steeds”, vervolgt Léon. “Naar huis of naar zelfstandigheid is nog geen optie, dus blijft hij zolang dat nodig is.” Voor Léon is dat vanzelfsprekend: “Jongeren hebben stabiliteit nodig en onnodige overplaatsingen wil ik, en ook Pactum, voorkomen.”

Juiste plek voor de jongere

De diverse gezinsgerichte woonvormen bij de organisatie maken het redelijk makkelijk mogelijk een switch te maken tussen twee vormen als dat in het belang van het kind of de jongere is. “Koen wordt binnenkort 18 jaar en vanaf dat moment mag hij niet meer in een zorggezin wonen. Pleegzorg kan tot 23 jaar, dus dat is wel een optie voor hem. Op dit moment loopt het traject om zijn plaatsing om te zetten naar pleegzorg. Dat betekent dat ik binnenkort toch weer pleegouder ben”, sluit Léon zijn verhaal lachend af.

(De naam van de jongere in de tekst is gefingeerd in het kader van privacy.)